Releasedate: 1963
Gekocht: Boekhandel Wagner, Hoofdstraat 181, Sassenheim
Vonnegut weet je met de eerste paar zinnen het hoofd van de protagonist in te trekken. Het verhaal is op kundige wijze in de retrospectieve ik-vorm geschreven, gezien door de ogen van John. In het verhaal blikt hij terug op zijn research voor een nieuw boek genaamd: The day the world ended. Het boek zou gaan over de dag waarop de atomische bom op Hiroshima valt, maar krijgt een andere wending.
Er volgt een spetterend avontuur, maar vooral zijn beschouwing maakt de vertelling sterk. Zijn research brengt hem naar het Caribische eiland San Lorenzo waar hij de mede-uitvinder van de atoombom Felix Hoenikker wilt interviewen. In het vliegtuig erheen maakt hij kennis met Newt, de zoon van Dr. Hoenikker. Newt vertelt hem over de invloedrijke religieuze stroming op het eiland, genaamd Bokononisme.
Bokononisme lijkt een parodie op alle religie. De stroming is in het leven geroepen door een vroegere dictator van het eiland als zingeving voor de arme bevolking en om hen in het gareel te houden. Om het geloof aantrekkelijker te maken, wordt het voor hen zogenaamd verboden. Dit taboe lijkt hen nog orthodoxer te maken in leven volgens de regels van Bokonon.
Vonnegut heeft Dr. Hoenikker gebaseerd op een interview dat hij afnam met een nobelprijs winnende wetenschapper: Irving Langmuir. Het stoorde Vonnegut hoe onverschillig de man omging met de gevolgen van zijn ontdekkingen. “Hij gaf niks om de mensheid.” Vonnegut gebruikt de uitvinding van ice nine om te tonen dat vrije wil samen met technologie tot rampspoed leiden. Het crystal bevriest alles direct bij aanraking. Uiteindelijk maakt ice nine, maar vooral de onverschillige omgang ermee, een einde aan de wereld.
| Score | |
| Deus ex-machina | 2 (Laag = goed) |
| Worldbuilding | 3 |
| Personages | 5 |
| Oordeel | 3,6 |
Kortom
Een metafoor voor de futiliteit en zinloosheid van menselijke drijfveren en de oppervlakkigheid van religie. Een waarschuwing voor hoe de onverschilligheid van wetenschap zal leiden tot rampspoed.
Plusjes
+ Cat’s Cradle is een ode aan personage schrijven. Vonnegut geeft alle personages een rijk karakter en een doordacht verleden waardoor je iedereen beter begrijpt.
+ Door de kundige wijze van schrijven in de ik-vorm, zit je het hele verhaal echt in de huid van het hoofdpersonage en voel je echt zijn karakter.
Minnetjes
– Sommige regels verdenk ik van pleisterwerk, waarbij Vonnegut het verloop naderhand nog wat heeft willen tweaken. Dit leest soms onrustig en onlogisch.
– Het is niet duidelijk hoe John achter de uitvinding van ice nine komt, terwijl dit zeer bepalend is voor het verhaal. Dit concept komt echt uit de lucht vallen.
Sejul Nerve 